بچه تر كه بودم  خيلي به شبهاي قدربيشتر حواسم بود.  همه سعي خودم را ميكردم كه  به زور گريه و التماس و قول محال تبديل به احسن شدن  و ...  هم كه شده ، كاري كنم كه خداوند سبحان بزرگ مرتبه ي مهربان ،  لاك غلط گيرش را بر روي  گناهاي خودم كه هيچ ، گناههاي مادر و پدرو خواهر و برادر و همه عزيزان نيز  همي بكشد.

اين درست كه اهل معرفت نبودم اماوظيفه ي خطيري بر گرن خويش ميپنداشتم كه  در  اين سه شب  همه ي  گناهان خويش را به آب بخشايش باريتعالي از صفحه نامه اعمال خويش  پاك نمايم! كه هيچ ، تازه  قول ِ  برآورده شدن ،دو سه تا آرزو و خيال را هم از  خداوند  ميگرفتم  .بعد ديگر خيالم راحت بود  تا  شب قدر سال ديگر.

بچه تر كه بودم ساده تر هم بودم. بهتر باور ميكردم. بهتر ميپذيرفتم. راحتتر قبول ميكردم .

اما ندانستم چه شد كه  اين مغز بخواب رفته به خود آمد  و آغاز كرد به انجام كاري كه اصلا براي  آن كار آفريده شده بود يعني  : تفكر .  اين شد كه  جلوي هر چيزي كه مي ديد يا مي شنيد  علامتي از سوال ميگذاشت كه سرآغازي بود براي تفكر در خصوص چرايي ِ آن.و خوب نتيجه ي كار اين مغز فريب خورده اين شد كه ديگر هر حرفي براحتي  توي كتش نميرفت.  .ازچرايي ِ نصف بودن زن در برابر مرد گرفته تا   چرايي به بادرفتن  يك ايمان محكم به دست ناتوان تار مويي ناچيز!   ...

حالا   اما اين ذهن  بازيگوش همدست عقل فريب خورده شده ، دوتايي پاي مبارك  در يك كفش نموده كه نگذارند اين معامله شيرين  جوش بخورد!در گوش نافرمان من مدام زمزمه ميكنند كه چه عدليست كه  تو به اميد بخشايش پروردگار بي همتا يك سال ميگناهي و باكي نداري از نتيجه اعمال.و اميد آن داري كه شبي دستي به دعا برگيري و قلم عفو بر گناهانت بكشي؟   تا به يك شب گناهانت را ببخشي و  ويزاي بهشتي بگيري  با حور و غلمان وچه و چه ... هر قدر  هم كه در اين شبها درهاي بهشت بازِنهاده شده باشند و وهرچقدرهم كه خوان كرم پروردگار گشاده  باشد كه صد البته كه هست، اما مگر ميشود؟ دلهايي كه شكستي  چه ؟ دروغهايي كه گفتي؟آنچه كه دانسته و ندانسته از حق ديگران به خود رسانيده اي چه؟ تكليف  "حق الناس " چه ميشود؟

فقط همين!!